Onverwachts op de seh

Lynde sliep al 3 nachten erg slecht. Het was afzien. Ik probeerde vanalles om haar stil en slapend te krijgen. Lynde bij ons in bed, flesje geven, katheteriseren, muziekje aan...niets hielp. Haar fontanel was vrij gespannen. Op woensdag ochtend gaf ze over en wilde haar ochtend  fles waar ze altijd dol op is niet helemaal. Ze was moe en huilerig. Overdag ging het wel weer. De nachten bleven rommelig. Vrijdag de kinder neurochirurgie gebeld omdat ik toch een vermoedde had dat er iets met de drain niet goed zat.  We mochten komen. Ik was uit voorzorg al thuis blijven werken. Of we binnen een uur op de seh konden zijn. Snel spullen in pakken. Ook voor mezelf want je weet het niet. Stel dat ik weer moet blijven en geen spullen bij heb. Lynde lag net lekker te slapen en werd uit bed geplukt. In de auto heb ik haar onder het rijden nog een flesje melk en een broodje gegeven. Ze lag naast me in de maxi en binnen een uur waren we in Rotterdam.

Na bloed afname, röntgenfoto's en een echo van de hersenkamers moesten we erg lang wachten. Lynde was even overstuur omdat ik ivm m'n zwangerschap niet bij het maken van de röntgenfotos kon zijn. Op de gang hoorde ik ze huilen. Ze hadden moeite om haar in het gareel te houden maar gelukkig was ze het verdriet weer snel kwijt toen ze bij mama werd terug gebracht. 

Na een hele tijd wachten kregen we eindelijk goed bericht. Er was niets geks gevonden....de drain zat goed. De hersenkamers zagen er mooi uit. Niet te geloven! Wat fijn..we mochten weer gaan!

Ik liet haar oren ook nog nakijken omdat ik bang was dat ze dan misschien oorontsteking had. Maar ook dat zag er goed uit.

Wat het dan toch moest zijn?

Moe en met een dubbel gevoel kwamen we thuis. Stiekem was ik blij dat ik weer bevestigd kreeg dat alles goed zat daar vanbinnen. 

En prompt sliep Lynde die nacht door..wel met een zetpil maar oke. Ook de volgende nachten werden rustiger. 

Misschien toch een doorkomende kies geweest?